Een emotionele gebeurtenis…

Afgelopen weekend was ik weer bij m’n oma. Elke maand kom ik nu langs. Omdat ze elke maand weer een stukje schrijft in het boek ‘Oma, vertel eens’. Ze schrijft daarmee haar leven op in dat boek. Haar levenswerk.

En terwijl ik daar zat, kwam er een herinnering in me op. Een herinnering die behoorlijke impact op me heeft gehad. Niet alleen omdat het verdrietig was, maar ook omdat het me iets liet inzien wat me sterkte in mijn missie.

Precies op de plek waar ik nu het boek zat te lezen, lag vroeger mijn opa. Ik kan me dat moment nog goed herinneren. Het was namelijk het moment dat ik bij m’n opa aan z’n bed zat. Aan z’n sterfbed….

Hij had kanker en het ging snel bergafwaarts.

En dat was pijnlijk om te zien. Want hij was altijd kwiek, gezond en enorm sportief (Hij was één van de meest talentvolle voetballers uit het Westland in die tijd)

En nu lag hij hier op het bed. Er was weinig meer van over.

Ik weet één van de laatste momenten nog goed.

We zaten samen met mijn twee broers om zijn bed. Om een soort van afscheid te nemen. Want we wisten dat hij niet meer lang te leven had.

Er was nog zoveel over hem wat we niet wisten…

Mijn opa had de oorlog in Nederlands-Indië meegemaakt. Hij is zo’n 6 jaar van de radar verdwenen en heeft daar eigenlijk nooit wat over verteld. Niet tegen mijn oma, niet tegen mijn ouders, tegen niemand niet.

Het is altijd een mysterie geweest wat daar was gebeurd. We wisten alleen dat daar gruwelijke dingen zijn gebeurd en dat hij er niet over wilde praten.

En daar zaten wij. Zijn kleinkinderen. Maar nu als drie volwassen mannen.

Nog altijd nieuwsgierig naar wat er met hem allemaal gebeurd is en welke levenslessen hij ons nog kon meegeven.

Achterin de kamer zaten mijn ouders en mijn oma, aan een aparte tafel, rustig te kletsen met elkaar.

En plotseling….plotseling begon mijn opa zachtjes en langzaam iets te vertellen.

Over zijn tijd in de oorlog.

Ik keek achterom. Ik zag dat mijn vader’s mond wagenwijd openviel. Daarmee werd bevestigd dat dit een uniek moment was.

Mijn opa begon voor het eerst iets te vertellen. Over wat er was gebeurd. Over hoe het voor hem was. Over hoe hij uit levensbedreigende situaties is gekomen. Over hoe hij het heeft overleefd.

En dat was met name door één ding.

LEF.

Door zijn enorme lef en speelsheid is hij de oorlog doorgekomen en heeft hij het overleefd.

Het was bijzonder. Dat moment. Dat moment dat we van hem konden leren. Van zijn wijsheden. Van zijn ervaringen. Van zijn leven.

Na dat gesprek is niet veel later mijn opa helaas overleden. En met hem, al zijn verhalen.

Velen daarvan zijn waarschijnlijk nooit verteld.

En hij is niet de enige. Doe het simpele rekensommetje maar. Alle mensen die de oorlog intensief hebben meegemaakt, zullen er straks niet meer zijn. En daarmee waarschijnlijk ook al hun verhalen en levenslessen.

Een groot gemis waar we helaas momenteel weinig meer aan kunnen doen.

Of toch wel?

Want ik besefte me; zij zijn niet de enigen met verhalen en wijsheden.

IEDEREEN die leeft heeft verhalen en wijsheden. IEDEREEN heeft bepaalde kennis of ervaringen opgedaan. Kennis en ervaringen waar je anderen mee kunt inspireren. Dingen die je kunt meegeven aan de mensen om je heen. Aan de volgende generatie. Aan deze generatie.

Want velen zijn nu zélf het wiel aan het uitvinden. Velen zijn zélf aan het worstelen. Velen weten niet eens dat jij iets hebt meegemaakt waarmee jij ze kunt helpen.

Ik zie het daarom als onze taak om onze ervaring, kennis en vaardigheden door te geven.

Zodat anderen daarvan kunnen genieten. Zodat kennis niet verloren gaat. Zodat je met jouw ervaring het leven van anderen leuker, makkelijker, simpeler, beter, of mooier kunt maken.

En laten we eerlijk zijn; hoe gaaf zou het zijn als jij met jouw kennis en ervaringen anderen kunt inspireren?

Ik besloot daarom om hier wat mee te gaan doen.

Dus hier is mijn vraag;

Lijkt het jou tof om – naast je huidige werkzaamheden – een training te ontwerpen en te geven over iets waar jij anderen mee kunt inspireren? Lijkt het jou gaaf om een positieve impact te hebben op het leven van anderen? Om anderen te helpen met iets wat jij kan of hebt ervaren?

Zet dan nu ‘yes!’ in de comments.

Vanaf eind maart begeleid ik een select groepje mensen een half jaar lang om hun kennis en ervaring om te zetten in zeer bijzondere en impactvolle trainingen waarmee je het leven van anderen positief kunt veranderen.

Is dat wat voor jou?

Zet ‘yes!’ in de comments en ik stuur je een persoonlijk berichtje met meer info (deze informatie zul je niet op de website vinden. Het gaat alleen op persoonlijke uitnodiging).