Een gênante flashback (maar met mooie levenslessen)

Daar stond ik dan. Recht tegenover haar. Dit was m’n kans. Om haar eindelijk een keer aan te spreken…

Vorige week stond ik bij mijn oude middelbare school. Ik kreeg gelijk allerlei flashbacks.

Want jeetje, wat heb ik daar veel interessante momenten meegemaakt. En ééntje (een beetje gênante) wil ik eigenlijk wel met je delen. Vanwege de les die er in zat…

Ik was 13 en zat in de brugklas. Alles was nieuw. Ik vond het allemaal maar wat spannend. Gelukkig had ik snel wat nieuwe vriendjes gemaakt dus vond ik het niet erg om naar school te gaan.

Maar er was nog een belangrijkere reden waarom ik graag naar school ging.

Er was een meisje waar ik stiekem (of eigenlijk helemaal niet stiekem :p) ontzettend verliefd op was. Marjolein heette ze. Ze was blond. Had een prachtig gezichtje. En een lach waar ik maar geen genoeg van kon krijgen.

Een jaar lang dartelde ik om haar heen. Maar nooit durfde ik haar verkering te vragen. Of haar überhaupt eens uit te vragen.

Tot die laatste dag. De dag van het eindfeest. 

Voor velen was het de eerste keer ‘stappen’.

Er was een DJ die goede muziek draaide. En iedereen danste er lekker op los.

Maar er waren ook momenten dat er rustige muziek werd gedraaid. En dat was het moment dat de jongens en meisjes toenadering tot elkaar konden vinden. Sterker nog; dat er kon worden geschuifeld!

Toendertijd hadden Carlo en Irene in een Telekids uitzending (weet je dat nog?! :)) een speciale uitzending over de drie verschillende manieren van schuifelen.

Standje 3 was de handen op elkaars schouders en de armen gestrekt tegenover elkaar. Standje 2 was de handen op elkaars middel en de armen licht gebogen. Standje 1 was allebei dicht tegen elkaar aan en de armen om elkaar heen waarbij je elkaar stevig vast houdt.

Iedereen was nog jong en voor velen was het überhaupt voor het eerst dat ze wat meer contact hadden met de meiden. Dus iedereen hield de veilige afstand.

Maar eerlijk gezegd; dat was niks voor mij. Ik wou echte verbinding.

Dus ik wist wat ik zou doen als ik Marjolein ten dans zou vragen. Maar dan moest ik dat nog wel doen…

Het laatste nummer werd opgezet. Ik weet het nog goed; het was het nummer ‘Don’t speak’ van No Doubt (dat nummer was achteraf op meerdere vlakken interessant).

Ik verzamelde al m’n moed. Liep op haar af. En tilde haar hand op. Maar nu kwam dat dilemma… Zou ik meegaan met de massa en zou ik net als hun met standje 2 en 3 de afstand bewaren?

Of zou ik tóch gewoon datgene doen wat ik graag zou willen? Datgene wat een klein beetje spannend voelt, maar waarvan je weet dat je er onwijs van gaat genieten.

Ok, f*ck it. Ik pakte haar vast en sloeg haar armen om me heen. 

De wereld stond even voor me stil. Ik was voor even de gelukkigste man op aarde. Ik vergat de buitenwereld. Het had eeuwig mogen gebeuren… Maar dat deed het niet. Sterker nog, er kwam een abrupt einde aan.

De muziek stopte en alle lichten sprongen aan.

Terwijl ik nog in de zevende hemel was, waren haar ouders dat overduidelijk niet. Want die waren er inmiddels ook en stonden klaar om haar naar huis te brengen.

“If looks could kill….” :p

Waarom vertel ik je dit? Omdat dit een mooie metafoor is van 3 prachtige lessen.

1. De massa kiest vaak voor veiligheid. Maar daar zit niet het plezier.

De meesten kiezen voor de makkelijke optie. De comfortabele optie. De optie waar je niet teveel risico loopt. En het is verleidelijk om daar in mee te gaan. Maar met de meest veilige optie heb je ook een grote kans dat je er niet die voldoening uit haalt waar je zo naar verlangt.

En dan mis je misschien wel de mooiste momenten van je leven…

Dus wat nu als je gewoon eens uit die massa springt? Wat nu als je eens niet in dat hamsterwiel blijft zitten? Wat nu als je gewoon eens de stoute schoenen aan trekt en je eigen pad gaat volgen?

2. Move your feet faster than your thoughts

We hebben allemaal wel die gedachtes ‘dat anderen het stom zouden vinden’, dat ‘het toch niet gaat lukken’, of dat ‘het waarschijnlijk niet het juiste moment is…’

Allemaal stemmetjes om je ervan te weerhouden wat je écht wilt.

Spoiler alert; die stemmetjes zullen er altijd zijn. De enige vraag is; ga je er naar luisteren?

Veel interessanter is om de volgorde te veranderen. Om het eerst gewoon eens te gaan ervaren. Om eerst eens die beweging te maken. En achteraf te kijken of al die stemmetjes überhaupt wel kloppen en zinnig zijn…

3. Geniet van het moment zolang het kan

Het leven is niet eeuwig. Je krijgt niet eeuwig nieuwe kansen. Soms komt er maar één in je leven voorbij. En het is dan misschien niet ‘het perfecte’ moment. Maar het is wel hét moment waarop je iets kan doen.

Dus vraag jezelf af; wat kun jij nu doen – ook al is het niet het perfecte moment – om iets meer te gaan doen wat je eigenlijk wilt?….

Wat nu als je die 3 manieren van schuifelen ziet als de manier waarop jij met je verlangens om gaat?

Kijk je er tegenaan, maar hou je het nog ver van je af? (Standje 3). Durf je er naar te kijken, maar hou je nog de veilige afstand? (Standje 2). Of durf je het helemaal te omarmen en dicht tegen je aan te houden? (Standje 1)

Bij die laatste gaan natuurlijk de mooiste dingen gebeuren. 

Dus praat er niet alleen maar over. Doe het.

Twijfel er niet alleen maar over. Geloof het.

Don’t speak. No doubt.

Want voordat je het weet, staan er ouders aan de zijkant je met een boze blik weg te kijken :p

Zonder gekkigheid: Pak de kans van het leven. Ga die dans aan. En omarm ‘m met je hele zijn.

Go for it.

Ps; Wil je ook de dans van het leven aangaan? Minder twijfelen en meer doen? Dan heb ik drie opties voor je:

1. Blijf aan de zijkant staan terwijl de muziek gespeeld wordt (misschien haal je er wel voldoening uit hoe anderen dansend door het leven gaan terwijl jij stil staat)
2. Luister m’n podcast ‘The Road to Passion’ (waar ik meerdere mensen interview over hun pad naar succes en de momenten waarop ze écht begonnen deel te nemen aan het leven)
3. Schrijf je in voor de laatste masterclass ‘van werknemer naar ondernemer’ (90 minuten lang deel ik alle stappen die ik heb geleerd om meer zingeving te ervaren en te gaan doen wat er voor mij écht toe doet)